تأثیر تلقیح داخل واژن پلاسمای مایع منی در میزان لانه گزینی و سقط زودرس جنین در بیماران تحت درمان به روش تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم

مقدمه: مایع منی به عنوان عامل مشارکت کننده در آماده سازی آندومتر برای لانه گزینی جنین مطرح می باشد. این نظر در تضاد با باورهای سنتی است که پاسخ های ایمنی به آنتی ژن های مایع منی را مانع بارورسازی و ایجاد بارداری می دانند. مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر تلقیح پلاسمای مایع منی در موفقیت روش درمانی تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم در درمان زوجین نابارور انجام شد. روش کار: این کارآزمایی بالینی در سال1390 بر روی 140 زوج نابارور تحت درمان با روش تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم در مرکز پژوهشی کلینیک نازایی و بهداشت تولید مثل کوثر شهر ارومیه انجام شد. افراد در دو گروه تلقیح پلاسمای مایع منی و بدون تلقیح قرار گرفتند. 30 تا 60 دقیقه قبل از انتقال جنین، نمونه منی از فریزر خارج و آماده تلقیح بعد از انتقال جنین گردید. سطح سرمی βHCG در روز 14 و سونوگرافی در هفته 6 تا 12 پس از انتقال جنین انجام شد و دو گروه از نظر پیامد های مورد بررسی با یکدیگر مقایسه شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 16) و آزمون کای اسکوئر انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: دو گروه از نظر تعداد تخمک های به دست آمده، تعداد جنین های منتقل شده و گرید جنین های انتقال یافته تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشتند (05/0p>). در بررسی میزان لانه گزینی بر اساس مثبت بودن نتیجه تست βHCG در دو گروه مورد مطالعه، نتایج تست در 18 نفر (5/25%) از بیماران گروه کنترل و 17 نفر (3/24%) از بیماران گروه مداخله مثبت بود که این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود (1=p). در گروه کنترل 2 مورد (1/11%) سقط و در گروه مطالعه 3 مورد (7/18%) سقط مشاهده شد که دو گروه از نظر سقط زودرس تفاوت معنی داری نداشتند (5/0=p). نتیجه گیری: تلقیح پلاسمای مایع منی بر پیامدهای باروری در بیماران تحت درمان با تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم تأثیری ندارد.